Kitaptan daha iyi bir arkadaş yoktur, zaman zaman insana dert ortaklığı eder, insanın gönlünü açar, yüreğine su serper. Gönlünün her muradına onunla erişirsin, böylesine güzel bir dost görülmemiştir; ne incitir; ne incinir.

Cahillere ilimden bahseden onu etmiştir ziyan. Gerekenlerden de onu esirgemek zulümdür ama.

Edep, insanın halkla düşüp kalkmasında ve onlarla münasebetlerinde, güzel ahlakı ve beğenilen hasletleri kendine huy edinmesidir.

Vakitlerin âdâbına riayet eden kimse, insanların erdiği mertebeye ulaşır. Zamanını ziyan eden kimse ise, yaklaştığını sandığı yerde uzak düşmüş, kabul göreceğini umduğu yerde geri çevrilmiştir.

Kalemin mürekkebiyle öyle bir vuruşu var ki, kılıcın şarabından, yani döktüğü kandan daha keskindir. Harap olup gitmeyecek bir yazar yoktur; ancak onun elinin yazdıkları dünya durdukça durur.

İlim örenmek isteyen faydalı bir şey işittiği zaman onu yazmalı, okuduklarından aldığı notları kaydetmeli. Çünkü ‘ilim bir avdır, onun bukağısı yazmaktır.’ Yazdığını da ezberlemesi gerektir, zira ilim hatırda tutulandır, deftere emanet edilen değil. Deftere yazmaktan maksat, unutma olursa bakmak içindir, yoksa defterde yazılana güvenmek için değil.